عطیه محمدی| حس کنجکاوی برای مصاحبه ما را دوقلوهای امدادی آشنا کرد که با تمام احساس خوب شان در شیفت های امدادی حاضر می‌شوند و می‌تواند انگیزه و اتفاق خوبی برای فعالیت های امدادگری باشد.

طاهره و معصومه صفریان دوقلوهای ۴۱ ساله ای که از ۶سال است عضو هلال احمر شده اند و الان هر دو نجاتگر هستند. هر دو از تبار ادب و هنر هستند و فقط غریزه یادگیری این‌ها را به این سمت کشاند.

طاهره کارشناسی ادبیات است و درباره آشنایی خود با هلال احمر اینطور می‌گوید: آشنایی من با هلال احمر به زمان جنگ تحمیلی برمی‌گردد و نحوه امدادرسانی‌هایی در فیلم های جنگی می دیدم برای من جالب و قابل احترام بود و تصمیم گرفتم وارد هلال احمر شوم.

معصومه کارشناسی رشته کتابت و نگارنگری و تنها ارتباطی که می‌تواند با هلال احمر داشته باشد دلی کار کردن است. او درباره حس کار امدادگری می‌گوید: وقتی به عنوان امدادگر کار می‌کنم خیلی احساس خوبی دارم و با تمام حجم کاری اصلا خسته نمی‌شوم.

از دوقلوها پرسیدم آیا ممکن است انجام این چنین کارهایی تاثیر خاصی در زندگی داشته باشد؟ طاهره در جواب گفت: قطعا می‌تواند موثر باشد، زمانی که بتوانیم به کسی کمکی بکنیم یا برای شخصی که نیاز دارد مفید واقع شویم حتی کوچک، دعاهایی که بعدها این افراد برای ما می‌کنند خیلی خوشایند است و در زندگی شخصی مان به کمک مان امده است.

وقتی درباره نیاز به یادگیری کمک های اولیه صحبت کردیم معصومه گفت: معمولا هر چیزی که یاد می‌گیریم یک جایی به کارمان می آید مخصوصا کمک های اولیه که در زندگی همه لازم است؛ و فکر می‌کنم مهارت هایی در حال حاضر به دست آورده ام که قبلا بلد نبودم چقدر ممکن بود در زندگی ام به مشکل بخورم.

در پایان این گفتگو خواسته قلبی هر دو این بود که در این سال جدید همه مردم در صحت و سلامتی باشند و زندگی سرشار از آرامش پیش رو داشته باشند.